- Կարդալ Բարոն Մյունխհաուզենի արկածները։
- Բնութագրի՛ր հերոսին մի քանի նախադասությամբ։
- Ո՞ր պատմությունը քեզ ամենից շատ համոզեց, որը՝ ոչ։ Ինչո՞ւ։
- Քեզ դուր եկած հատվածը դուրս գրիր և պատճառաբանիր, թե ինչո՞ւ է այն քեզ դուր գալիս։
Բարոն Մյունհաուզենը հեքիաթային էր, հնարամիտ, լավ երևակայություն ուներ, մի փոքր էլ ծիծաղելի էր ու դաժան:
Ինձ ամենաշատը դուր եկավ <<Ռումբի վրա նստած>> պատմությունը: Ես շատ ծիծաղեցի այս պատմության վրա: Պատմություններից ոչ մեկը ինձ չհամոզեց, անհնարին բաներ էր պատմում, բայց հետաքրքիր էին պատմությունները: Ինձ դուր եկավ այն, որ նա ամեն բարդ վիճակում անպայման մի ելք գտնում էր:
Ռումբի վրա նստած
Ասենք, պատերազմի ժամանակ ես ոչ միայն ձի էի հեծնում, այլև ռումբ։
Այսպես պատահեց։
Մենք մի թուրքական քաղաք էինք շրջապատել։ Մեր պետն ուզեց իմանալ, թե շա՞տ թնդանոթ կա արդյոք այդ քաղաքում։
Ամբողջ բանակում մի քաջ մարդ չգտնվեց, որը համարձակվեր աննկատելի կերպով թշնամու բանակն անցնել։
Ամենից քաջը ես դուրս եկա։
Կանգնեցի հսկա թնդանոթի կողքին, որի փողաբերանն ուղղված էր դեպի թուրքական քաղաքը, և երբ թնդանոթից ռումբը դուրս պրծավ, նստեցի ռումբի վրա և առաջ սլացա։
Բոլորը միաբերան գոչեցին.
― Կեցցե՛, կեցցե՛ բարոն Մյունխհաուզենը։
Սկզբում թռչում էի հաճույքով, բայց երբ հեռվում նշմարվեց հակառակորդի քաղաքը, կասկածը պաշարեց ինձ։
― Հը՜մմմ…– ասացի ինքս ինձ.– թռչելը՝ թռար, հիմի տեսնենք կհաջողվի այնտեղից դուրս պրծնել։ Թշնամին քեզ հետ կատակ չի անի, նրանք քեզ կբռնեն որպես լրտես և մոտիկ ծառերից կկախեն։ Ո՛չ, սիրելի Սյունխհաուզեն, ետ դարձիր, քանի ուշ չէ։
Այդ րոպեին իմ մոտով թռավ թշնամու ռումբը, որն ուղղված էր դեպի մեր բանակը։
Երկար չմտածելով, նստեցի այդ ռումբի վրա և ետ սլացա։
Իհարկե, թռիչքի ժամանակ ես համրեցի թուրքական բոլոր թնդանոթները և թշնամու հրետանու մասին մեր պետին ստույգ տեղեկություն բերեցի։
Նաջարյան Արիս 
One Reply to “”